Կյանքը կառմայա, չգիտեմ էդ ոնցա աշխատում ոնցա ստացվում, բայց կյանքը կառմայա: Ավելի ուժեղ երբեք ոչ մեկի չեմ հասկացել ու հիմա բարդա ընդունել, որ նույնն իմ հանդեպ են զգացել: Նստած կծում եմ վաունգը ու մտածում լավ, բայց խի՞ : Բայց էդ հարցը մենակ ինձ եմ տալիս քանզի վախենում եմ պատասխանից: Բայց շարունակում եմ ինձ խաբել ու խաբել նեսիս դատարկությունը ստով լցնելով: Ինձ թվումա իմ սիրո առարկան ես էնքամ եմ իմ ուղեղում մեծացրել, որ վաղուց ինքն անցելա իրա իրական սահմանները: Ու, ես գնալով հալվում վերանում եմ: Կամ ես պիտի հաղթեմ մտքերիս կամ իրենք ինձ: Ես դեռ պայքարում եմ: